De muziek op dit album is qua sfeer helemaal thuis in deze periode van de Amerikaanse geschiedenis. Beslist niet alle nummers zijn her-gearrangeerde traditionals. Chris Coole heeft ook eigen werk toegevoegd, en niet onverdienstelijk. Onderscheid tussen authentieke of recente composities hoor ik overigens niet, dat laat ik liever over aan muziekpuristen en musici. (Ik kan me beslist voorstellen dat er verschillen bestaan qua uitvoering. Coole benoemt zijn instrumenten liefdevol voluit, inclusief bouwjaar) Dit hele album is een rechtstreekse ode aan traditionele muziek, waarbij Coole zijn banjo centraal plaatst.

En dat Coole een meester op de banjo is laat hij horen. Gelukkig is hij niet dusdanig geobsedeerd door het instrument dat er geen ruimte is gelaten voor andersoortige geluiden. Elektrische toevoegingen hebben zich beperkt tot semi-akoestisch. Het totale geluid is zo puur mogelijk gelaten, en geeft een perfecte samensmelting van stemmen en snaren. Percussie is summier aanwezig. Accent ligt bij banjo, bas, fiddle en pedal & lap steel. Bovendien zijn alle nummers voorzien van tekst en zang, waarbij ook ruimte mogelijk is voor harmonieuze samenzang met Kristine Schmitt. De titelsong van dit album, Old Dog, is overigens een onvervalst instrumentaal nummer, evenals Hangman’s Reel. Nummers waarmee je uitstekend het gevoel van deze plaat oppakt terwijl je geniet van de historische cover. Schitterende tranenrijke teksten in “The Bottle got the best of Me, and Left the you the Worst”, maar ook een puike uitvoering van Robbie Robertson’s “Daniel and the Sacred Harp” Liefhebbers van tra ditionele muziek (blues & bluegrass) worden verwend met Old Dog. (SMP)